Muzeum Współczesne Wrocław zaprasza na wystawę fotografii Huberta Humki „Death Landscapes”.

Każdy krajobraz, przynajmniej w jakimś stopniu, zawdzięcza swoją formę kulturowym ingerencjom człowieka. Pozornie naturalny pejzaż lub zwyczajna przestrzeń miejska skrywają niekiedy miejsca bitew, okrutnych zbrodni, czy innych fatalnych wydarzeń. Ich ślady może zupełnie przesłaniać piękna sceneria przyrody albo fragmenty architektury. Jednak miejsca te posiadają szczególną aurę naznaczoną zbiorową traumą lub jednostkowym nieszczęściem.

Hubert Humka przedstawia takie właśnie skażone krajobrazy, eksplorując przy tym mroczne zakamarki ludzkiej duszy. W cyklu „Death Landscapes” mamy do czynienia z odarciem pejzażu z jego romantycznego malowniczego kontekstu. Artysta nakłada bowiem na niby neutralne widoki filtr dramatycznych historii. Zdjęcia powstawały o określonych godzinach w rocznice wydarzeń, które miały miejsce w prezentowanych na fotografiach przestrzeniach. Czy dlatego, że to właśnie w tych dniach kumuluje się w nich jakaś siła czy energia powiązana ze wspomnieniami świadków minionych wypadków? Najlepszym przykładem są malownicze widoki norweskiej wyspy Utøya, na zawsze już powiązane z miejscem pamięci ofiar tragicznej w skutkach strzelaniny.

Cykl Humki jest zaprzeczeniem tradycyjnego pocztówkowego sposobu przedstawiania krajobrazu. W „Death Landscapes” niewinny widok skrywa i odsłania jednocześnie tragiczną historię i mroczną prawdę o człowieku. Sacrum miesza się z profanum, a ze zdjęć wyłania się ukryta warstwa rzeczywistości niewidoczna przy pobieżnym oglądzie.

Wernisaż: 2 marca, godz. 18.00, poziom 5 MWW.

Kurator: Paweł Bąkowski.

Oprowadzanie kuratorskie i spotkanie z autorem: 4 marca, godz. 15.00, wstęp bezpłatny.

12 ksiąg poematu w 12 plakatach współczesnych twórców to punkt wyjścia do najnowszej wystawy czasowej w Muzeum Pana Tadeusza.

Ilustracje do różnych wydań Pana Tadeusza Adama Mickiewicza są niezwykle cenną i interesującą spuścizną, która może wzbogacić odbiór dzieła. Historia wizualnych interpretacji poematu liczy już blisko 140 lat – od XIX-wiecznych prac Elwiro Michała Andriollego po te najbardziej współczesne, powstałe dzięki projektowi realizowanemu przez dwanaście miesięcy ubiegłego roku z inicjatywy Muzeum Pana Tadeusza.

12 ksiąg poematu Adama Mickiewicza. 12 autorów wizualnych. Co miesiąc jedna odsłona – takim hasłem zapowiadaliśmy w 2017 roku nowe plakaty do kolejnych ksiąg Pana Tadeusza. Do udziału w projekcie muzeum zaprosiło artystów z różnych dziedzin sztuki i dizajnu, z których każdy korzysta z bardzo odmiennej estetyki. Obok ilustratorów i projektantów graficznych (Arobal, Paweł Janczarek, Jan Kallwejt, Tomasz Kaczkowski, Studio Fontarte), pojawili się fotografowie (Agata Kalinowska, Łukasz Rusznica, Anna Walterowicz, Karolina Zajączkowska, Marta Zdulska), a nawet tatuażysta Manio Lo i Mirella von Chrupek, artystka tworząca małe formy rzeźbiarskie. Każda z zaproszonych osób zmierzyła się z tekstem poematu na nowo. Jak przyznają sami artyści, często było to dla nich pierwsze zetknięcie się z dziełem Mickiewicza po „traumie” z liceum. I co najciekawsze, to ponowne czytanie „Pana Tadeusza” okazywało się nie tyle powrotem, ile niezwykle inspirującym odkrywaniem i to niekoniecznie tego, co powszechnie próbuje się przekazywać w szkole – opowiada kuratorka Beata Bartecka.

Wystawa Księgi Pana Tadeusza nie jest jedynie prezentacją wszystkich powstałych w 2017 roku plakatów. To podróż przez wizualny świat poematu od samego początku, czyli od najsłynniejszego wydania z ilustracjami: książki z 1881 roku, do której Andriolli wykonał aż 60 grafik. W kolejnych dekadach z epopeją mierzyli się tacy artyści jak chociażby Tadeusz Gronowski, Janusz Stanny czy Józef Wilkoń, zaś całkiem niedawno młode pokolenie rysowników (m.in. Ada Buchholc, Mariusz Libel czy Patryk Mogilnicki), którzy przygotowali plakaty dla Teatru Narodowego w Warszawie.

Najnowsza wystawa w Muzeum Pana Tadeusza poszerza tę listę o zupełnie nowe odczytania dzięki ilustracjom współczesnych twórców. W 2018 roku chcemy zabrać widzów w podróż, nie tylko prezentując historyczny rozwój języka wizualnego towarzyszącego Panu Tadeuszowi, ale także poszukując tropów i motywów, a może nawet i fetyszy kolejnych artystów, którzy na swój, często bardzo pokrętny sposób, tworzyli własną, alternatywną przestrzeń do odczytania tego dzieła. Czasami przestrzeń idylliczną i przepełnioną nostalgicznym klimatem, innym razem buzującą od krwi. A niekiedy intymną, sięgającą do najbardziej stłumionych emocji, które wydobywają się dzięki wersom Mickiewicza – dopowiada kuratorka.

Na wernisaż wystawy zapraszamy do Muzeum Pana Tadeusza w czwartek 5 kwietnia o godzinie 18.00. Ekspozycja będzie prezentowana do 30 czerwca 2018.

artyści: Arobal (Bartek Kociemba), Mirella von Chrupek, Paweł Janczarek, Tomasz Kaczkowski, Agata Kalinowska, Jan Kallwejt, Manio Lo (Mariusz Walterowicz), Łukasz Rusznica, Studio Fontarte, Anna Walterowicz, Karolina Zajączkowska, Marta Zdulska.

Kuratorka: Beata Bartecka.
Współpraca kuratorska: Katarzyna Roj.
Konsultacja: Anita Soroko.

Magdalena Kotkowska, łącząc wideo i fotografię na wystawie „Nic w zamian”, zastanawia się nad współczesną czytelnością gestu artystycznego. Gesty artystyczne mogą mieć różne funkcje. Mogą również silnie wpływać na przestrzeń społeczną. Intrygujące jest jednak to, że łącząc się ze sztuką, są pierwotnie bezinteresowne i jako takie nie oczekują odpowiedzi – niczego w zamian.

Artystka – historyk sztuki i fotograf zarazem – jest aktualnie studentką Akademii Sztuk Pięknych w Oslo. Pierwszym jej narzędziem jest fotografia, skierowana na okruchy codzienności oraz fenomeny światła i koloru. Ale zajmuje się też rzeźbą – eksperymentuje z różnymi materiałami i ich wzajemnymi związkami. Interesują ją relacja zasłaniania i odsłaniania, ujawniania struktur o różnej gęstości i wartości znaczeniowej. Tworzy również instalacje przestrzenne.

Kurator: Andrzej Jarosz.

Łysa Góra, wzorcowa wieś okresu PRL, słynąca z produkcji ceramiki, w latach 60-70. XX w. wabiła artystów możliwością realizacji monumentalnych kompozycji ceramicznych dla architektury. Dziś wciąż inspiruje i przyciąga, prowokując inne niż w przeszłości postawy artystyczne.

Na wystawie „W niedalekiej przeszłości” Paweł Olszczyński bierze na warsztat ostatnie lata działalności i likwidację „Kamionki”. Wchodzi w rolę badacza, a polem jego poszukiwań staje się teren upadłych zakładów ceramicznych. Wydobywa i dokumentuje ślady ich dawnej świetności. Gromadzi archiwalia, obiekty typu ready made, ale także – na bazie oryginalnych form i materiałów – „preparuje” własne artefakty. Wykorzystuje w nich tzw. skorupy – ceramiczny gruz, odrzuty, niedokończone naczynia znalezione w pofabrycznych halach. Finalizuje przerwany proces ich produkcji, wskazując na istniejący wciąż potencjał miejsca.

Ceramiczne prace prezentowane na wystawie zrealizowane zostały w Łysej Górze pod opieką ostatniego kierownika artystycznego Spółdzielni „Kamionka” – Krzysztofa Sachy.

Kurator: Cezary Lisowski

Tomek Opania to artysta i sportowiec. Dzięki temu niezwykłemu połączeniu rozpoznaje sztukę w codzienności, zna wartość rzemiosła, samoograniczania się oraz marzeń. Artysta przygląda się sportowcowi, a sportowiec artyście, kontrują się, nie dowierzają sobie nawzajem, ale też zanurzają w życiu na różne sposoby. O tym właśnie jest wystawa: o życiu, którego doświadczamy wedle pewnych wzorców kulturowych i praktyk egzystencjalnych.

BWA Wrocław długo zabiegało o przygotowanie dużej retrospektywy tego artysty związanego z Wrocławiem i tutejszą Akademią. Bo skromny, chodzącymi własnymi ścieżkami Opania, to artysta wyjątkowy. Łączy tradycję sztuki krytycznej lat 90. z ironią i żartobliwością, na jaką poważni artyści krytyczni – dziś szacowni profesorowie – raczej sobie nie pozwalali. Do ogólnopolskiej tradycji dodał typowo wrocławski niuans pogodnej zabawy, za który tak lubimy miasto nad Odrą.

Wystawa nosi tytuł Salon wzornictwa, gdyż spora część przedstawianych tu dzieł to wymyślone przez artystę prototypy przyrządów do ćwiczeń, zmieniających odbiór sztuki w performans, wykonywany przez widza.
Analityczny umysł artysty stworzył też dzieła odnoszące się do doskonalenia ciała, optymalizacji powiązań rodzinnych i usprawniania relacji międzynarodowych. Chcecie się dobrze bawić, a przy tym dowiedzieć czegoś o sobie i świecie, który was otacza? Usiądźcie z przyjacielem na Ławce dla dwojga, a okaże się kto kogo dominuje w związku. Wypróbujcie też na przykład Trenera osobistego! Z innymi eksponatami przeżycia będą jeszcze większe, bo widz mimowolnie może wykonać gesty które go zaskoczą. Czy artysta proponuje grę z widzem i wręcz zastawianie na niego pułapek? Właśnie tak. Dlatego nie można nie przyjść do Salonu wzornictwa Tomka Opani, gdyż artysta-sportowiec rzucił nam wyzwanie.

kuratorka: Anna Markowska
produkcja: Patrycja Ścisłowska
identyfikacja wizualna: Maciej Lizak

Jedna z bohaterek wystawy „Szczurołap” w czasie swojego performansu mówi: “Przygotowałam tę sytuację, by stworzyć teraźniejszość”. Artystka poprzez swoje działanie wykonała gest nastawiony na konfrontację z codziennością. Badając struktury rzeczywistości, możemy uniknąć pułapek automatyzacji lub przypadkowości świata, a co za tym idzie zrozumieć i rozregulowywać jego mechanizmy. Wszystkie zaprezentowane na wystawie prace – sięgające od lat 50. XX wieku do współczesności – w sposób wielowątkowy rozpatrują zmieniającą się rolę i pozycję jednostki wobec uwarunkowań społecznych, politycznych i cywilizacyjnych. Dzieła zaproszonych artystów, reprezentujących często odmienne perspektywy i doświadczenia, tworzą opowieść skoncentrowaną na ludzkiej naturze i psychice.

Tytuł wystawy odsyła do filmowego dokumentu Andrzeja Czarneckiego, opowiadającego o technikach stosowanych przez specjalistę do spraw deratyzacji. Bohater przybliża metody własnej pracy, omawiając przypadek zlecenia wytępienia szczurów z zakładów mięsnych. Inteligencja zwierząt wzbudza w nim podziw i sympatię, niemniej pozostaje bezwzględny. Znajomość psychiki i zwyczajów gryzoni pozwala mu na skuteczne działanie. Postępując metodycznie i konsekwentnie, zawsze wygrywa. Zaczyna od zdobycia zaufania szczurów, podając im jedzenie, a gdy te oswoją się – zabija je.

Filmowy dokument powstał w 1986 roku, trzy lata po zakończeniu w Polsce stanu wojennego. Ówcześnie odczytywany był jako metafora systematycznego inwigilowania opozycyjnego podziemia przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. Aktualnie wieloznaczność tego dokumentu i przedstawione w nim strategie polowania pozwalają oceniać go nie tylko z perspektywy historycznej. Filmowa opowieść na wystawie została potraktowana jako zaczyn parabolicznej narracji osadzonej między realnością a fantazmatem na temat zmierzchu cywilizacji łacińskiej. Jej eseistyczna forma akcentuje napięcie pomiędzy indywidualnym postrzeganiem pojęć, potrzeb czy pragnień, a społecznymi determinantami. Jedno z głównych pytań stawianych na wystawie moglibyśmy sprowadzić do: “Czy twój umysł jest pełen dobroci?”.

W tym samym roku kiedy został zrealizowany film “Szczurołap” miała miejsce katastrofa w elektrowni atomowej w Czarnobylu, a niemiecki socjolog Ulrich Beck opublikował rozprawę “Społeczeństwo ryzyka. W drodze do innej nowoczesności”. Ujęte w tytule pojęcie wyrosło na krytyce społeczeństwa przemysłowego. Konsekwencje spowodowane rozwojem cywilizacji i technologii wprowadziły bowiem nieodwracalne zmiany, nad którymi nie można zapanować, co zmodyfikowało również parametry życia społecznego. Beck dowodził, że dawny porządek oparty na państwie narodowym, podziale klasowym i patriarchacie odchodzi w przeszłość. Zwracał uwagę na wynikające z rozwoju cywilizacji zagrożenia – ekologiczne, zdrowotne, technologiczne i społeczne – wskazując na globalny charakter ryzyka towarzyszącego modernizacji. We wstępie do książki pisał: “Zaiste nie brakowało naszemu wiekowi historycznych katastrof: dwie wojny światowe, Oświęcim, Nagasaki, następnie Harrisburg i Bhopal, a teraz jeszcze Czarnobyl. Zmusza to do ostrożności w doborze słów i wyostrzenia naszego spojrzenia na osobliwości historii” (Beck 2002, s. 11).

Współcześnie, trzydzieści lat po diagnozie Becka, w totalnie zglobalizowanym świecie, ucieczka od konsekwencji staje się coraz trudniejsza. Technologiczne osiągnięcia, które zapewniają ludzkości dominację, jednocześnie pozostają źródłem destabilizacji porządku społeczno-politycznego. Stan ten w niepokojący sposób wzbogacają budzący się radykalizm, kryzys migracyjny, nierówności ekonomiczne, konflikty zbrojne, terroryzm czy zagrożenia ekologiczne.

Wystawa „Szczurołap” nie tyle diagnozuje społeczeństwo przez pryzmat ryzyka, ile raczej wskazuje na stany graniczne, napięcia i lęki, opowiadając o relacjach międzyludzkich i konsekwencji podejmowanych decyzji. Przyglądając się tym obszarom, nieuchronnie powraca do nas wizerunek Anioła Historii z akwareli Paula Klee, który z trwogą na twarzy wciąż oddala się od przeszłości.

Muzeum Współczesne Wrocław zaprasza na wystawę „Szczurołap”.

• Wernisaż: 11 maja (piątek), godz. 19.00, wstęp bezpłatny.
• Oprowadzanie kuratorskie: 19 maja (sobota), godz. 20.00, wstęp bezpłatny.

Artyści:

Kuba Bąkowski, Przemysław Branas, Dorota Chilińska, Tomasz Domański, Marcin Dudek, Łukasz Dziedzic, Douglas Gordon, Elżbieta Jabłońska, Tobiasz Jędrak, Irena Kalicka, Piotr Kmita, Szymon Kobylarz, Jerzy Kosałka, Marta Kotwica, Urszula Kozak, Kasper Lecnim, Liliana Lewicka, Katarzyna Malejka, Jacek Malinowski, Angelika Markul, Gustav Metzger, Richard Mosse, Tymon Nogalski, Piotr Pawlenski, Liliana Piskorska, Aleka Polis, Irmina Rusicka, Jacek Rydecki, Justyna Scheuring, Roman Stańczak, Łukasz Surowiec, Tytus Szabelski, Mariusz Tarkawian, Jerzy Truszkowski, Zbyszko Trzeciakowski, Rafał Wilk, Natalia Wiśniewska, Andrzej Wróblewski, Jerzy “Jurry” Zieliński, Artur Żmijewski

Kurator: Piotr Lisowski

Wystawa Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej to wyjątkowe spotkanie z kobietami, za którym kryje się kluczowe pytanie o tożsamość artysty. Do tej pory twórczość artystki znana nam była jako ta, która obnaża własną prawdę o relacji cielesności z emocjonalnością, która ma swoje odbicie w ciele kobiety.

To z kolei na obrazach Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej zawsze podlega świadomej deformacji, przez co kobieta traci swoją osobowość zapisaną w twarzy i zaczyna funkcjonować jako niemy byt, który swoją tożsamość zyskuje w momencie kontaktu z widzem. Każde takie spotkanie sprawia, iż kobiecość rodzi się na nowo, wydobywa z pozbawionych cielesności płócien. I o ile na początku dostrzegamy w obrazach Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej jedynie zakodowane znaki, tak w procesie odbioru zaczynają one mówić o stawaniu się kobiety, wydobywaniu jej jednostkowości.

Ta artystyczna droga kontynuowana będzie w trakcie zapowiadanej wystawy jedynie po części. Tym razem pomimo dotychczasowej konsekwencji prezentowanych prac, artystka zaskoczy nas również swoją bardziej realistyczną odsłoną. Figury-Ikony to opowieść o kobietach, które po raz pierwszy zaistnieją przed nami w całej swojej realności. To co do tej pory było ukryte, zostało odsłonięte, nieidentyfikowalne stało się rozpoznawalne, a dalekie bliskim. Wszystko za sprawą nich, czyli kobiet. To one po raz kolejny stały się bohaterkami płócien Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej.

Z ta różnica, iż w tym wypadku jawią się przed nami ikony świata sztuki, mody, filmu, popkultury, jak Frida Khalo, Iris Apfel, Księżna Alba, Marina Abramowicz, Lady Gaga czy Bjork. Kobiety o niezwykłej sile, które inspirują, łamią konwenanse, a przede wszystkim pokazują, co to znaczy być sobą, narodziły się ponownie za sprawą płócien artystki. To poprzez nie przemówią ich historie, swoista prawda o nich samych, ale czy ją dostrzeżemy, zależy już od nas samych…

Jak mówi artystka: Kobiety z „krwi i kości”, które zobaczymy na wystawie rodziły się na tych płótnach powoli, wyłaniały się z pod warstwy farby stopniowo, spod laserunków. Inspiracją stały się zdjęcia, które przetworzone zostały w długim procesie malarskim, gdzie widać zmaganie z warsztatem i materią. Te słowa obnażają przed nami drugi, ale nie mniej ważny aspekt wystawy, a mianowicie ten formalny. To za sprawą kobiecych ikon, które stały się dla malarki inspiracją, będzie nam dane zrozumieć, jak w głowie artysty rodzi się abstrakcja. Pojawienie się dwóch wersji obrazu, tego samego przedstawienia dla odbiorcy z pewnością będzie drogą poprzez dwie postawy artystyczne, doświadczy on transgresji między figuracją, a jej przeciwieństwem.

Bo Figury-Ikony, to osobista koncepcja przejścia od budowania obrazu w sposób realistyczny, przez stopniowe uproszczenie i rezygnację ze szczegółu ku abstrakcji. Tym samym powstaje to, co w malarstwie Magdaleny Kwapisz-Grabowskiej jest nam tak bliskie i znane – synteza i kolor, będące istotą obrazu. Wystawa, którą zobaczymy w maju to również opowieść o samej abstrakcji, która dla odbiorcy zawsze stanowić będzie wyzwanie.

Często większa wolność i brak ograniczeń, zamiast wyzwalać zamyka, dlatego tak ważny jest dialog miedzy artystą i odbiorcą, którzy znajdując punkt styku, jakim może być np. kolor w stanie są wejść w obraz i reinterpretować go na nowo. Zatem czym są Figury-Ikony? Myślę że nie skłamię pisząc, iż to intymna droga ku abstrakcji, za którą stoi ona – figura kobiety.

Magdalena Kwapisz-Grabowska

To gliwicka malarka, która w 1999 roku ukończyła dyplom z wyróżnieniem w pracowni Grafiki Warsztatowej w katowickiej filii Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie w pracowni prof. Stanisława Kluski. Od tego czasu brała ona udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą, a jej obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych na całym świecie. Artystka otrzymała wyróżnienie w międzynarodowym konkursie Chelsea International Fine Art Competition w Nowym Jorku. Obecnie mieszka i pracuje w Berlinie.

Wystawa grafiki warsztatowej Piotra Saula, absolwenta wrocławskiej ASP, a obecnie asystenta w pracowni malarstwa Krzysztofa Skarbka. Grafiki artysty cechuje szlachetna technika i jednocześnie tematyka bardzo współczesna, wychwytująca ulotne, uliczne sceny. Prace przedstawiają podwórka , zaułki, ulice Wrocławia i jego zwykłych mieszkańców. Najczęściej są to młodzieńcze sceny, ukazujące klimaty subkulturowe, nieco streetart’owe.

Piotr Saul będzie obecny w galerii podczas całego wieczoru. Jednocześnie dla odwiedzających będzie dostępna wystawa współczesnego malarstwa „Oś czasu III Jana, Krzysztofa i Michała Powałków – przedstawicieli figuratywizmu, surrealizmu i symbolizmu.

Program

• 10.00-24.00 – wystawa grafik Piotra Saula oraz wystawa współczesnego malarstwa Jana, Krzysztofa i Michała Powałków
• 18.00-24.00 – spotkanie z artystą Piotrem Saulem, możliwość rozmowy i autorskiego oprowadzania po wystawie

otwarcie wystawy: Noc Muzeów 19.05.2018 godz. 18.00 19.05.2018 galeria czynna 17.00—22.00 „Witajcie w dżungli” to nowy projekt włoskiego artysty Alexa Urso. To także jego pierwsza wystawa we Wrocławiu.

Urodzony w 1987 r. artysta zajmuje się kolażem, asamblażem i instalacją. Wystawa jest efektem jego osobistej refleksji na temat funkcjonowania współczesnego systemu sztuki, jego dynamiki i głównych bohaterów. Urso podejmuje zabawny dialog z mistrzami sztuki XX w. (także polskimi) używając dioramy i wielkoformatowego kolażu. Wystawa zrealizowana z pomocą Włoskiego Instytutu Kultury w Krakowie.

„Lepsze Jutro” zawdzięcza swój tytuł nazwie jednego z rodzinnych ogrodów działkowych na wrocławskim Ołbinie. Casus Lepszego Jutra to modelowy przykład sytuacji, w której znalazły się miejskie ogrody działkowe – położone na atrakcyjnych terenach, będące łakomym kąskiem dla deweloperów, z zacieśniającym się wianuszkiem zamkniętych osiedli wokół i wieloma aktorami odgrywającymi różne rolę w ich przestrzeni. W tym kontekście przedwojenny, historyczny teren zielony staje się symbolem przeszłości i naszej przyszłości zarazem.

Któż z nas nie pamięta uroku działkowania? Smaku pomidorów i truskawek z grządki, D.I.Y- owych narzędzi i przetworów ze słoika, wypoczynku i pracy na świeżym powietrzu, chaotycznej zabudowy zderzonej z powojennym modernizacyjnym mitem. Aktywnościom działkowca chcemy przyjrzeć się na nowo, czasem wchodząc w rolę badaczki wizualności, czasem przyglądając się z zainteresowaniem podwórkowej zajawkowiczki. Lepsze jutro to próba spojrzenia na umierającą i odradzającą się w nowej formie miejską aktywność i na dobro wspólne jakie ze sobą niesie.

artyści: Kwiaciarnia Grafiki, Aleksandra Nowysz, Alicja Patanowska, swojskie tropiki (Karolina Włodek, Adam Martyniak), Krzysztof Wałaszek, Jaśmina Wójcik, Michał Znojek.

kuratorki: Joanna Kobyłt, Joanna Stembalska
specjalne podziękowania dla:  Aleksandy Nowysz.
identyfikacja wizualna: Grupa Projektor

Honorata Martin. Urodzona w 1984 roku w Gdańsku. Malarka, performerka, artystka intermedialna. Studiowała malarstwo na ASP w Gdańsku, gdzie zrealizowała również aneks z intermediów. Laureatka licznych nagród artystycznych.

Jej prace często testują wytrzymałość psychiczną i fizyczną, wymagają przekraczania barier, lęków i ograniczeń. Stają się wyzwaniem nie tylko dla samej artystki ale też widzów-uczestników jej działań. Twórczość Honoraty Martin, pomimo skupienia na obserwacji emocji, samej siebie i ludzi, staje się również sferą budowania relacji i więzi, przyjmując formę swoistej rzeźby społecznej. Moje działania wynikają z długotrwałych przemyśleń na dany temat.

Często sama nie rozumiem, „dlaczego” robię to, co robię, ale czuję, że powinnam wykonać właśnie takie gesty. Honorata Martin Szczyt Formy to cykl otwartych spotkań autorskich z uznanymi artystami/kami młodego i średniego pokolenia, zajmującymi się szeroko pojętymi działaniami przestrzennymi.

Cykl ten jest wspólną inicjatywą Koła Naukowego Forma przy Katedrach Rzeźby ASP we Wrocławiu oraz Galerii Entropia. Spotkania pomyślane są jako autorskie prezentacje dające artystom/kom możliwość bezpośredniego przedstawienia swojej sztuki bez żadnej mediacji, publiczności zaś osobistego kontaktu z artystami/kami, a także zapoznania się z żywym procesem twórczym czy problemami istnienia na współczesnym rynku sztuki. Koordynacja cyklu: Karolina Freino.