12 ksiąg poematu w 12 plakatach współczesnych twórców to punkt wyjścia do najnowszej wystawy czasowej w Muzeum Pana Tadeusza.

Ilustracje do różnych wydań Pana Tadeusza Adama Mickiewicza są niezwykle cenną i interesującą spuścizną, która może wzbogacić odbiór dzieła. Historia wizualnych interpretacji poematu liczy już blisko 140 lat – od XIX-wiecznych prac Elwiro Michała Andriollego po te najbardziej współczesne, powstałe dzięki projektowi realizowanemu przez dwanaście miesięcy ubiegłego roku z inicjatywy Muzeum Pana Tadeusza.

12 ksiąg poematu Adama Mickiewicza. 12 autorów wizualnych. Co miesiąc jedna odsłona – takim hasłem zapowiadaliśmy w 2017 roku nowe plakaty do kolejnych ksiąg Pana Tadeusza. Do udziału w projekcie muzeum zaprosiło artystów z różnych dziedzin sztuki i dizajnu, z których każdy korzysta z bardzo odmiennej estetyki. Obok ilustratorów i projektantów graficznych (Arobal, Paweł Janczarek, Jan Kallwejt, Tomasz Kaczkowski, Studio Fontarte), pojawili się fotografowie (Agata Kalinowska, Łukasz Rusznica, Anna Walterowicz, Karolina Zajączkowska, Marta Zdulska), a nawet tatuażysta Manio Lo i Mirella von Chrupek, artystka tworząca małe formy rzeźbiarskie. Każda z zaproszonych osób zmierzyła się z tekstem poematu na nowo. Jak przyznają sami artyści, często było to dla nich pierwsze zetknięcie się z dziełem Mickiewicza po „traumie” z liceum. I co najciekawsze, to ponowne czytanie „Pana Tadeusza” okazywało się nie tyle powrotem, ile niezwykle inspirującym odkrywaniem i to niekoniecznie tego, co powszechnie próbuje się przekazywać w szkole – opowiada kuratorka Beata Bartecka.

Wystawa Księgi Pana Tadeusza nie jest jedynie prezentacją wszystkich powstałych w 2017 roku plakatów. To podróż przez wizualny świat poematu od samego początku, czyli od najsłynniejszego wydania z ilustracjami: książki z 1881 roku, do której Andriolli wykonał aż 60 grafik. W kolejnych dekadach z epopeją mierzyli się tacy artyści jak chociażby Tadeusz Gronowski, Janusz Stanny czy Józef Wilkoń, zaś całkiem niedawno młode pokolenie rysowników (m.in. Ada Buchholc, Mariusz Libel czy Patryk Mogilnicki), którzy przygotowali plakaty dla Teatru Narodowego w Warszawie.

Najnowsza wystawa w Muzeum Pana Tadeusza poszerza tę listę o zupełnie nowe odczytania dzięki ilustracjom współczesnych twórców. W 2018 roku chcemy zabrać widzów w podróż, nie tylko prezentując historyczny rozwój języka wizualnego towarzyszącego Panu Tadeuszowi, ale także poszukując tropów i motywów, a może nawet i fetyszy kolejnych artystów, którzy na swój, często bardzo pokrętny sposób, tworzyli własną, alternatywną przestrzeń do odczytania tego dzieła. Czasami przestrzeń idylliczną i przepełnioną nostalgicznym klimatem, innym razem buzującą od krwi. A niekiedy intymną, sięgającą do najbardziej stłumionych emocji, które wydobywają się dzięki wersom Mickiewicza – dopowiada kuratorka.

Na wernisaż wystawy zapraszamy do Muzeum Pana Tadeusza w czwartek 5 kwietnia o godzinie 18.00. Ekspozycja będzie prezentowana do 30 czerwca 2018.

artyści: Arobal (Bartek Kociemba), Mirella von Chrupek, Paweł Janczarek, Tomasz Kaczkowski, Agata Kalinowska, Jan Kallwejt, Manio Lo (Mariusz Walterowicz), Łukasz Rusznica, Studio Fontarte, Anna Walterowicz, Karolina Zajączkowska, Marta Zdulska.

Kuratorka: Beata Bartecka.
Współpraca kuratorska: Katarzyna Roj.
Konsultacja: Anita Soroko.

Tomek Opania to artysta i sportowiec. Dzięki temu niezwykłemu połączeniu rozpoznaje sztukę w codzienności, zna wartość rzemiosła, samoograniczania się oraz marzeń. Artysta przygląda się sportowcowi, a sportowiec artyście, kontrują się, nie dowierzają sobie nawzajem, ale też zanurzają w życiu na różne sposoby. O tym właśnie jest wystawa: o życiu, którego doświadczamy wedle pewnych wzorców kulturowych i praktyk egzystencjalnych.

BWA Wrocław długo zabiegało o przygotowanie dużej retrospektywy tego artysty związanego z Wrocławiem i tutejszą Akademią. Bo skromny, chodzącymi własnymi ścieżkami Opania, to artysta wyjątkowy. Łączy tradycję sztuki krytycznej lat 90. z ironią i żartobliwością, na jaką poważni artyści krytyczni – dziś szacowni profesorowie – raczej sobie nie pozwalali. Do ogólnopolskiej tradycji dodał typowo wrocławski niuans pogodnej zabawy, za który tak lubimy miasto nad Odrą.

Wystawa nosi tytuł Salon wzornictwa, gdyż spora część przedstawianych tu dzieł to wymyślone przez artystę prototypy przyrządów do ćwiczeń, zmieniających odbiór sztuki w performans, wykonywany przez widza.
Analityczny umysł artysty stworzył też dzieła odnoszące się do doskonalenia ciała, optymalizacji powiązań rodzinnych i usprawniania relacji międzynarodowych. Chcecie się dobrze bawić, a przy tym dowiedzieć czegoś o sobie i świecie, który was otacza? Usiądźcie z przyjacielem na Ławce dla dwojga, a okaże się kto kogo dominuje w związku. Wypróbujcie też na przykład Trenera osobistego! Z innymi eksponatami przeżycia będą jeszcze większe, bo widz mimowolnie może wykonać gesty które go zaskoczą. Czy artysta proponuje grę z widzem i wręcz zastawianie na niego pułapek? Właśnie tak. Dlatego nie można nie przyjść do Salonu wzornictwa Tomka Opani, gdyż artysta-sportowiec rzucił nam wyzwanie.

kuratorka: Anna Markowska
produkcja: Patrycja Ścisłowska
identyfikacja wizualna: Maciej Lizak

Jedna z bohaterek wystawy „Szczurołap” w czasie swojego performansu mówi: “Przygotowałam tę sytuację, by stworzyć teraźniejszość”. Artystka poprzez swoje działanie wykonała gest nastawiony na konfrontację z codziennością. Badając struktury rzeczywistości, możemy uniknąć pułapek automatyzacji lub przypadkowości świata, a co za tym idzie zrozumieć i rozregulowywać jego mechanizmy. Wszystkie zaprezentowane na wystawie prace – sięgające od lat 50. XX wieku do współczesności – w sposób wielowątkowy rozpatrują zmieniającą się rolę i pozycję jednostki wobec uwarunkowań społecznych, politycznych i cywilizacyjnych. Dzieła zaproszonych artystów, reprezentujących często odmienne perspektywy i doświadczenia, tworzą opowieść skoncentrowaną na ludzkiej naturze i psychice.

Tytuł wystawy odsyła do filmowego dokumentu Andrzeja Czarneckiego, opowiadającego o technikach stosowanych przez specjalistę do spraw deratyzacji. Bohater przybliża metody własnej pracy, omawiając przypadek zlecenia wytępienia szczurów z zakładów mięsnych. Inteligencja zwierząt wzbudza w nim podziw i sympatię, niemniej pozostaje bezwzględny. Znajomość psychiki i zwyczajów gryzoni pozwala mu na skuteczne działanie. Postępując metodycznie i konsekwentnie, zawsze wygrywa. Zaczyna od zdobycia zaufania szczurów, podając im jedzenie, a gdy te oswoją się – zabija je.

Filmowy dokument powstał w 1986 roku, trzy lata po zakończeniu w Polsce stanu wojennego. Ówcześnie odczytywany był jako metafora systematycznego inwigilowania opozycyjnego podziemia przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. Aktualnie wieloznaczność tego dokumentu i przedstawione w nim strategie polowania pozwalają oceniać go nie tylko z perspektywy historycznej. Filmowa opowieść na wystawie została potraktowana jako zaczyn parabolicznej narracji osadzonej między realnością a fantazmatem na temat zmierzchu cywilizacji łacińskiej. Jej eseistyczna forma akcentuje napięcie pomiędzy indywidualnym postrzeganiem pojęć, potrzeb czy pragnień, a społecznymi determinantami. Jedno z głównych pytań stawianych na wystawie moglibyśmy sprowadzić do: “Czy twój umysł jest pełen dobroci?”.

W tym samym roku kiedy został zrealizowany film “Szczurołap” miała miejsce katastrofa w elektrowni atomowej w Czarnobylu, a niemiecki socjolog Ulrich Beck opublikował rozprawę “Społeczeństwo ryzyka. W drodze do innej nowoczesności”. Ujęte w tytule pojęcie wyrosło na krytyce społeczeństwa przemysłowego. Konsekwencje spowodowane rozwojem cywilizacji i technologii wprowadziły bowiem nieodwracalne zmiany, nad którymi nie można zapanować, co zmodyfikowało również parametry życia społecznego. Beck dowodził, że dawny porządek oparty na państwie narodowym, podziale klasowym i patriarchacie odchodzi w przeszłość. Zwracał uwagę na wynikające z rozwoju cywilizacji zagrożenia – ekologiczne, zdrowotne, technologiczne i społeczne – wskazując na globalny charakter ryzyka towarzyszącego modernizacji. We wstępie do książki pisał: “Zaiste nie brakowało naszemu wiekowi historycznych katastrof: dwie wojny światowe, Oświęcim, Nagasaki, następnie Harrisburg i Bhopal, a teraz jeszcze Czarnobyl. Zmusza to do ostrożności w doborze słów i wyostrzenia naszego spojrzenia na osobliwości historii” (Beck 2002, s. 11).

Współcześnie, trzydzieści lat po diagnozie Becka, w totalnie zglobalizowanym świecie, ucieczka od konsekwencji staje się coraz trudniejsza. Technologiczne osiągnięcia, które zapewniają ludzkości dominację, jednocześnie pozostają źródłem destabilizacji porządku społeczno-politycznego. Stan ten w niepokojący sposób wzbogacają budzący się radykalizm, kryzys migracyjny, nierówności ekonomiczne, konflikty zbrojne, terroryzm czy zagrożenia ekologiczne.

Wystawa „Szczurołap” nie tyle diagnozuje społeczeństwo przez pryzmat ryzyka, ile raczej wskazuje na stany graniczne, napięcia i lęki, opowiadając o relacjach międzyludzkich i konsekwencji podejmowanych decyzji. Przyglądając się tym obszarom, nieuchronnie powraca do nas wizerunek Anioła Historii z akwareli Paula Klee, który z trwogą na twarzy wciąż oddala się od przeszłości.

Muzeum Współczesne Wrocław zaprasza na wystawę „Szczurołap”.

• Wernisaż: 11 maja (piątek), godz. 19.00, wstęp bezpłatny.
• Oprowadzanie kuratorskie: 19 maja (sobota), godz. 20.00, wstęp bezpłatny.

Artyści:

Kuba Bąkowski, Przemysław Branas, Dorota Chilińska, Tomasz Domański, Marcin Dudek, Łukasz Dziedzic, Douglas Gordon, Elżbieta Jabłońska, Tobiasz Jędrak, Irena Kalicka, Piotr Kmita, Szymon Kobylarz, Jerzy Kosałka, Marta Kotwica, Urszula Kozak, Kasper Lecnim, Liliana Lewicka, Katarzyna Malejka, Jacek Malinowski, Angelika Markul, Gustav Metzger, Richard Mosse, Tymon Nogalski, Piotr Pawlenski, Liliana Piskorska, Aleka Polis, Irmina Rusicka, Jacek Rydecki, Justyna Scheuring, Roman Stańczak, Łukasz Surowiec, Tytus Szabelski, Mariusz Tarkawian, Jerzy Truszkowski, Zbyszko Trzeciakowski, Rafał Wilk, Natalia Wiśniewska, Andrzej Wróblewski, Jerzy “Jurry” Zieliński, Artur Żmijewski

Kurator: Piotr Lisowski

„Lepsze Jutro” zawdzięcza swój tytuł nazwie jednego z rodzinnych ogrodów działkowych na wrocławskim Ołbinie. Casus Lepszego Jutra to modelowy przykład sytuacji, w której znalazły się miejskie ogrody działkowe – położone na atrakcyjnych terenach, będące łakomym kąskiem dla deweloperów, z zacieśniającym się wianuszkiem zamkniętych osiedli wokół i wieloma aktorami odgrywającymi różne rolę w ich przestrzeni. W tym kontekście przedwojenny, historyczny teren zielony staje się symbolem przeszłości i naszej przyszłości zarazem.

Któż z nas nie pamięta uroku działkowania? Smaku pomidorów i truskawek z grządki, D.I.Y- owych narzędzi i przetworów ze słoika, wypoczynku i pracy na świeżym powietrzu, chaotycznej zabudowy zderzonej z powojennym modernizacyjnym mitem. Aktywnościom działkowca chcemy przyjrzeć się na nowo, czasem wchodząc w rolę badaczki wizualności, czasem przyglądając się z zainteresowaniem podwórkowej zajawkowiczki. Lepsze jutro to próba spojrzenia na umierającą i odradzającą się w nowej formie miejską aktywność i na dobro wspólne jakie ze sobą niesie.

artyści: Kwiaciarnia Grafiki, Aleksandra Nowysz, Alicja Patanowska, swojskie tropiki (Karolina Włodek, Adam Martyniak), Krzysztof Wałaszek, Jaśmina Wójcik, Michał Znojek.

kuratorki: Joanna Kobyłt, Joanna Stembalska
specjalne podziękowania dla:  Aleksandy Nowysz.
identyfikacja wizualna: Grupa Projektor

Projekt „Pamięć i czas” polega na stworzeniu serii dzieł malarskich, który natchniony jest unikatowym klimatem Wrocławia, jego niepowtarzalnymi osiedlami, miejscami, teksturami i powierzchniami.

Dzieła malarskie w projekcie są połączone tematyką wpływu czasu na otaczający świat oraz zmianą struktury materialnej, jako kryterium wymiaru życia. Jest to swoista fiksacja początkowo niezauważalnych zwykłych przedmiotów, wydobytych z głębi pamięci, które zostają niezauważone, a mimo tego zawierają w sobie nawarstwienia pewnego czasu, konkretnych historii i zdarzeń, zapomnianych i wytartych, które inspirują do maksymalnie skupionego, trwałego wizualnego badania. W tym projekcie pragnę scharakteryzować uczucie, które można dostrzec w oddalonych zakątkach miasta, wykryć stan duszy, kiedy tu się mieszka, prześledzić nierozerwalny związek mieszkańców z miastem, który łączy wspólnym losem wszystkich mieszkańców. Jeśli trafnie poczuć obecność tego stanu, to on czasem może stawać się praktycznie widocznym wszędzie, pozwala jednocześnie poczuć wspólnotę i osamotnienie. Próbuje przekazać ten niepowtarzalny indywidualizm, który jest właściwy miastu i jego mieszkańcom oraz odróżnia jednych od drugich. To jest tego czego nie da się odebrać, powtórzyć lub stracić.

Celem projektu jest kontemplacja chwili, swoista refleksja, która jest alternatywą dla pogoni współczesnego świata za rozrywkami i widowiskiem. Pragnę, by przed moim malarstwem zacierało się fizyczne poczucie przestrzeni i widz podczas oglądania wchodził w stan rozmyślania-medytacji.

Projekt jest realizowany w ramach projektu stypendialnego Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego “Gaude Polonia”.

Arsen Bereza  0  urodził się w 1989 we Lwowie, Ukraina. Pracuje w dziedzinie malarstwa i instalacji. W 2008 skończył Lwowski Instytut Sztuk Pięknych im. I. Trusza, a w 2014 – Lwowską Narodową Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa. Uczestniczył w wielu zbiorowych wystawach, jak również w indywidualnych projektach i wystawach w Polsce, Ukrainie oraz Turcji.

Wernisaż wystawy twórczości Arsena Bereza 7 czerwca 2018 r. godz. 18:00, Klubokawiarnia Mleczarnia, ul. Włodkowica 5

Wystawa Piotra Bujaka „Red is Bad” jest projektem związanym z aktualnym pobytem artystyczno-badawczym artysty w Japonii. Bujak swoje pozycjonowanie na osi Warszawa–Tokio rozpoczął od osobistej historii. W latach 70. XX wieku matka artysty, wówczas studentka prawa Uniwersytetu Śląskiego, odbyła wycieczkę do Japonii.

Po tamtej wizycie pozostały przedziwne prospekty reklamowe i widokówki z Kraju Kwitnącej Wiśni. Znalazły się wśród nich między innymi reklamy kryształów produkowanych w Dreźnie. W tamtym okresie kryształy drezdeńskie stanowiły namiastkę luksusu i obecne były aż do lat 90. niemalże w każdym domu w Polsce. Socjalistyczne społeczeństwo konsumpcyjne budowane było na pragnieniu powszechnego dobrobytu, które szybko okazało się propagandową wydmuszką. Na tym tle Japonia pozostawała niedoścignionym wzorem, zresztą nie tylko dla Polski. Pomimo przegranej II wojny światowej szybko zdobyła silną pozycję gospodarczą, stając się jednym z najważniejszych graczy na arenie międzynarodowej.

Nie dziwi więc, że w czasie zrywu robotniczego w Stoczni Gdańskiej im. Lenina w sierpniu 1980 roku Lech Wałęsa pytany przez dziennikarza „co dalej?”, odpowiedział: „Zbudujemy w Polsce drugą Japonię”. W tym krótkim, rzuconym na potrzebę chwili haśle, zostało wyrażone powszechne wtedy pragnienie lepszego systemu organizacji życia społecznego, zażegnującego dotychczasowe problemy. Po wielu latach były prezydent komentował to jako metaforę, która miała opisać wyznawaną przez stoczniowców i ludzi opozycji filozofię walki bez przelewu krwi. Mimo, że Japonia jawiła się wtedy w polskiej świadomości jako egzotyczna kapitalistyczna arkadia, to przywołanie tak odległego kraju, zarówno fizycznie jak i kulturowo, było zabiegiem bezpiecznym politycznie w momencie dość napiętych negocjacji pomiędzy rządem PRL a komitetem strajkowym. Polityka to sztuka dyplomacji. Działanie artystyczne już niekoniecznie.

Piotr Bujak jest artystą krytycznym i na swój sposób bezczelnym. W działaniach sięga po strategie umożliwiające szybkie reagowanie i wykorzystanie minimalistycznych środków formalnych. Stosuje idee do it yourself – wyrażającą koncepcję samodzielnego, relatywnie prostego wytwarzania i działania, hit-and-run – strategię szybkiego ataku i wycofywania się, charakterystyczną dla partyzancko-militarnych działań podjazdowych, a także sięga po zjawisko trollingu charakterystyczne dla przestrzeni Internetu. Formalny rygor skrzyżowany jest jeszcze z dwoma zasadami: low budget oraz quick and dirty zakładającymi nonszalancję oraz wykluczenie lub ograniczenie środków finansowych do minimum.

W centrum zainteresowania artysty znajduje się przestrzeń społeczno-polityczna, w której porusza się lawirując pomiędzy aktywizmem a anarchizmem. To determinuje też tematykę jego prac, w których analizuje oparte na porównaniach, odniesieniach czy cytatach strategie budowania tożsamości i podmiotowości grup oraz jednostek, wskazując na podobieństwa i różnice pomiędzy Polską a Japonią. Artysta przygląda się tożsamości i dziedzictwu kulturowemu, próbuje śledzić wszelkie patologie neoliberalizmu, przemoc i opresyjność systemu.

Jednym ze zjawisk na które Bujak zwraca szczególną uwagę jest kategoria soft power. Pojęcie to, stworzone przez amerykańskiego politologa Josepha Nye’a, definiuje się jako zdolność narodu lub kraju do pozyskiwania sojuszników i zdobywania wpływów dzięki atrakcyjności własnej kultury i polityki. „Miękka siła” wykorzystuje subtelne narzędzia perswazji, dążąc do tego, aby inni podzielali określone cele wskutek niewymuszonego wyboru.

Działanie artysty ma charakter komparatystyczny. Polska przenika się z Japonią na różnych poziomach, począwszy od elementarnych spostrzeżeń dotyczących barw narodowych, poprzez bliższe i dalsze analogie kulturowe, polityczne bądź ekonomiczne, a skończywszy na osobistych koincydencjach. Interwencje artystyczne Piotra Bujaka wynikają jednak przede wszystkim z obserwacji życia manifestowanego w przestrzeni publicznej i medialnej. Wystawa Red is Bad jest przede wszystkim subiektywną wypowiedzią będącą polem eksperymentu, jak i płaszczyzną dialogu, a niekiedy wręcz walki.

Piotr Bujak

Artysta interdyscyplinarny, poruszający się pomiędzy sztuką wideo, instalacją i sztuką obiektu, autor tekstów i aktywista kulturalno-polityczny. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (2009) oraz San Francisco Art Institute (2012). Stypendysta fundacji Fulbrighta oraz rządu Japonii. Doktorant Wydziału Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, aktualnie (od 2017) realizujący pobyt badawczy na Tokijskim Uniwersytecie Sztuki. Wychowanek Lynn Hershman i Stephanie Syjuco. Zainteresowany łączeniem punkowej kultury kontestacji, minimalizmu, konceptualizmu, neoawangardy, sytuacjonizmu, appropriation art i dyskursu krytycznego. Opierając się na strategiach low budget, quick and dirty, do it yourself i hit and run, w swojej pracy twórczej zajmuje się głównie zagadnieniami związanymi z patologiami neoliberalizmu, przemocą, tożsamością, dziedzictwem kulturowym i polityką. Często eksperymentuje z przedmiotami znalezionymi i produktami konsumenckimi.

Muzeum Współczesne Wrocław zaprasza na wystawę Piotra Bujaka Red is Bad.

Kurator: Piotr Lisowski.

Wernisaż: 8 czerwca 2018, godz. 18.00, poziom 0 MWW.

Spotkanie z artystą i oprowadzanie kuratorskie: 10 czerwca 2018, godz. 15.00.

W 2018 r. Galeria Entropia obchodzi jubileusz 30-lecia działalności. Jako galeria programowo eksploracyjna jest nie tyle przestrzenią konsumpcji artefaktów, co miejscem przecinania się i zbiegu wielu odmiennych praktyk, konceptów i strategii. „Entropia rośnie_wersja 3.0” to grupowa wystawa, w której ponad pięćdziesiąt artystek i artystów podejmuje ważki temat badawczy w kontekście samego miejsca, funkcjonowania sztuki najnowszej i obecnego bezprecedensowego w historii ludzkości przyrostu entropii przejawiającego się we wszelkich sferach rzeczywistości i życia społecznego.

Wystawa jest rozszerzona o pokazy i zdarzenia towarzyszące w tym – w dniu otwarcia specjalny wieczór performatywny i okołomuzyczny organizowany wspólnie z Muzeum Współczesnym Wrocław, Pl. Strzegomski 2a.

Oba miejsca połączy perypatetyczna translokacja czyli przejście, happening na trasie pomiędzy Galerią a Muzeum.

Działania: Galeria Entropia, ul. Rzeźnicza 2

• godz.18.00 translokacja perypatetyczna na trasie Entropia
• godz. 19.00-20.00 działania performatywne i okołomuzyczne

Działania w MWW Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2a (dach Muzeum)​

• godz. 20.00-22.00 – performance: Jerzy Kosałka, Jasmin Schaitl, Swojskie Tropiki (Karolina Włodek i Adam Martyniak), Ewa Zarzycka – dźwięki: Daniel Brożek vel. Czarny Latawiec, Andrew Dixon – film: autorski wybór ze zbiorów Galerii Entropia

Artyści: Maciej Bączyk, Mira Boczniowicz, Izabela Chamczyk, Jacek Czapczyński, Tomasz Dobiszewski, Tomasz Domański, Andrzej Dudek-Dürer, Jacek Dziubiński, Matej Frank, Karolina Freino, Julita Gielzak, Karolina Głusiec, Dariusz Gorski, Bożena Grzyb-Jarodzka, Marcin Harlender, Andrzej Jarodzki, Paweł Jarodzki, Aga Jarząb, Jakub Jernajczyk, Alicja Jodko, Mariusz Jodko, Małgorzata Kazimierczak, Jerzy Kosałka, Igor Krenz, Gerard Lebik, Paweł Marcinek, Marcin Mierzicki, Eugeniusz Minciel, Jan Mioduszewski, Piotr Młodożeniec, Zdzisław Nitka, Tomasz Opania, Anna Płotnicka, Dominik Podsiadły, Joanna Rajkowska, Andrzej Rerak, Beata Rojek, Jasmin Schaitl, Krzysztof Skarbek, Piotr Skiba, Kama Sokolnicka, Piotr Marcin Stapiński, Karolina Szymanowska, Lech Twardowski, Krzysztof Wałaszek, Urszula Wilk, Maja Wolińska, Kamila Wolszczak, Jacek Zachodny, Ewa Zarzycka, Tadeusz Złotorzycki

kuratorka: Alicja Jodko

Zapraszam do świata po drugiej stronie lustra, wspólnego poszukiwania konotacji między mitem o pięknym młodzieńcu – kwiatem a osobowością.

Świat Narcyza jest światem infantylnym, przerysowanym widzianym z perspektywy dziecka. Pozornie idealny, przypominający scenografię teatralną. Najważniejszą sceną legendy jest dla proces śmierci Narcyza, zauroczonego własnym odbiciem. Początkowo nie rozpoznaje w nim siebie, jednak z chwilą świadomości zauroczenie nie mija. Narcyz cierpi czerpiąc przyjemność z idealnej wizji. Umiera zamieniając się w kwiat. Kwiat narcyza zawiera substancje trujące, chroniące przed szkodnikami, ale również niszczące inne rośliny. W swojej instalacji chcę przedstawić proces obumierania i fascynacji ideałami, wizjami siebie. Świat Narcyza jest światem infantylnym, przerysowanym widzianym z perspektywy dziecka, to odgrywanie roli. Chyba jedynym ratunkiem dla Narcyza jest właśnie śmierć – śmierć wizji samego siebie.

O wystawie:

Ta wystawa jest o doskonałości i wyjątkowości. O tym co może się wydarzyć, gdy pozornie kochamy samych siebie. O prywatnych fascynacjach ideałami, procesie ich wzmacniania i obumierania. O narcystycznym borderline, który staje się niechybnie osobowością naszych czasów. O wizerunku tożsamości, nielubieniu i ocenianiu siebie, codziennej grze i o kontroli. O idealizacji własnego wyobrażenia i o pięknie jego zakłócania. O rozpoznawalności, nadzwyczajności i popularności. Z pokazywanych instalacji i prac artystki Martyny Zaradkiewicz tworzą się kolejne wnioski. Rozpadające się ideały o narcystycznym pięknie, systemie, życiu. Promocja wzorców gwałtownej konsumpcji powoduje potrzebę posiadania i statusu, a zmagania wolnorynkowej kultury sprzyjają produkcji narcyzów, których wyciska się do ostatniej kropli krwi. Czy Narcyzowi uda się odnaleźć tożsamość prawdziwą – niedającą się zakwestionować, niewymagającą lustra….? Monika Muszyńska, historyk sztuk

WERNISAŻ PRAC MARTYNY ZARADKIEWICZ godz. 20:00 21.06.2018r. Wystawa potrwa do połowy lipca.